Ο Χρυσόστομος στην ομιλία του πάνω στον 44 ο ψαλμό και σχολιάζοντας τον στίχο «Απενεχθήσονται
(παρθένοι) εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει» δηλαδή θα οδηγηθούν (οι παρθένες) με χαρά και αγαλλίαση,
έκανε μια σύγκριση της ζωής των παντρεμένων γυναικών και των παρθένων.
Βέβαια να εξηγήσουμε ότι παρθένους δεν εννοεί αυτές που απλά δεν έχουν παντρευτεί, αλλά αυτές που
έχουν σταυρώσει τον εαυτό τους, και είναι απαλλαγμένες από τα παρόντα, και είναι ανώτερες από τις
κοσμικές φροντίδες, και έχουν πλέον ξεπεράσει τα εσωτερικά τους μπερδέματα, και κάθε μέρα έχοντας
στραμμένο το βλέμμα τους προς τον ουρανό απολαμβάνουν την χαρά του Πνεύματος και είναι
πλημυρισμένες από αγαλλίαση. Δηλαδή για να θεωρούνται παρθένοι πρέπει να έχουν σωστό τρόπο ζωής
και ορθή πίστη. Για παράδειγμα αν είναι αιρετικές δεν τις θεωρεί ο Χρυσόστομος παρθένους.
Ενώ για τις παντρεμένες γυναίκες λέει ο Χρυσόστομος : «Θλίψιν τη σαρκί έξουσιν αι γαμούμεναι». Δηλαδή
οι παρθένοι ζουν με αγαλλίαση και ευφροσύνη, ενώ οι παντρεμένες θα έχουν θλίψη στο σώμα τους. Επειδή
οι παντρεμένες αναγκάζονται να φροντίζουν για τα παιδιά, τον άντρα τους, το σπίτι, τους υπηρέτες (τότε
είχαν), τους συγγενείς, τους συμπεθέρους, τους γαμπρούς, τα εγγόνια, ταλαιπωρούνται είτε από την
πολυτεκνία είτε από την ατεκνία και πολλά άλλα που δεν είναι τώρα καιρός να τα αναφέρω όλα.
Με τόσα που λέει ο Χρυσόστομος είναι ν’ απορούμε που δεν θέλουν σήμερα οι νέοι να παντρευτούν ; Τι να
πρωτοαναφέρει κανείς για τις θλίψεις που θα μπορούσαν να συναντήσουν οι παντρεμένες γυναίκες.
Γνωστό μου ζευγάρι δεν έκλεισαν έξι μήνες που παντρεύτηκαν και άρχισε ο «άντρας» δεν ήθελα να
παντρευτώ, δεν ήθελα ευθύνες, δεν θέλω παιδιά, δεν ήξερα … Άλλο αντρόγυνο που έχουν κάποια χρόνια
παντρεμένοι στην Αθήνα και έχουν και δυο παιδάκια, κτυπάει ο «άντρας» την γυναίκα επειδή φέρεται
επιπόλαια και πάνε για διαζύγιο.
Και με τα παιδιά μήπως έχουν τέλος τα βάσανα ; Βάσανα αν έχουν πολλά παιδιά, βάσανα αν δεν μπορούν
ν’ αποκτήσουν παιδιά, αρρώστιες, ατυχήματα, τι να πρωτοθυμηθείς. Αγωνίες να τα μεγαλώσεις, αγωνίες να
τα φροντίσεις, να τα μορφώσεις, αγωνίες να μην παρασυρθούν, να αποκατασταθούν επαγγελματικά,
οικογενειακά, να βρουν τον δρόμο τους, να …
Τι απ’ όλα αυτά ταλαιπωρεί τις παρθένους ; Έχουν να φροντίσουν μόνο τον εαυτό τους. Τι να φοβηθούν ;
Μήπως τους πάρουν το σπίτι, μήπως χάσουν την δουλειά τους, μήπως αρρωστήσουν, μήπως τους τρελάνει
η Κυβέρνηση στα πρόστιμα, μήπως … Όπως λέει ο Χρυσόστομος οι σωστές παρθένοι κάθε μέρα έχοντας
στραμμένο το βλέμμα τους προς τον ουρανό απολαμβάνουν την χαρά του Πνεύματος και είναι
πλημυρισμένες από αγαλλίαση.
Έ τότε θα πείτε, καλά κάμνουν οι νέοι σήμερα που δεν παντρεύονται. Όχι, θα έκαμναν καλά αν δεν
παντρευόντουσαν και ζούσαν όπως οι παρθένοι που λέει ο Χρυσόστομος. Οι νέοι όμως σήμερα δεν
παντρεύονται για να ικανοποιούν τα πάθη τους, και όχι για να αρέσουν στον Θεό. Εδώ έχουμε και μεγάλη
ευθύνη οι γονείς που δεν φροντίζουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν
μια μέρα ν’ αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους οικογένειας. Εγώ το 1987 εμπιστευόμενος τυφλά τα
λόγια ενός Εξομολόγου ζητούσα να παντρευτώ (ενώ δεν αγαπούσα κάποια κοπέλα), χωρίς να έχω
τακτοποιήσει το θέμα της εργασίας μου. Αυτή την «υπευθυνότητα» την κέρδισα στα 10 χρόνια μου μέσα
στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση.
Κλείνοντας, επειδή μπορεί κάποιος να πει «και πως θα γινόταν η αναπαραγωγή των ανθρώπων αν όλοι
ασκούσαν την παρθενία ;». Θ’ αφήσω την σοφή αγία Γαβριηλία να το απαντήσει. Η Γερόντισσα Γαβριηλία
λοιπόν μιλούσε στις ΗΠΑ σε πολυπληθές ακροατήριο Προτεσταντών και της έθεσαν αυτήν ακριβώς την
ερώτηση. Οι Προτεστάντες δεν δέχονται ούτε μοναχισμό ούτε παρθενία.
Τους λέει λοιπόν η Γερόντισσα : «Σας παρακαλώ, όποιος από εσάς παντρεύτηκε για να μην σταματήσει η
αναπαραγωγή των ανθρώπων, να σηκώσει το χέρι του». Στο ακροατήριο γέλασαν και φυσικά ούτε ένας δεν
είχε παντρευτεί γι αυτό τον λόγο. Και συμπλήρωσε η Γερόντισσα : «Εννοείται ότι δεν παντρευόμαστε γι
αυτό, αλλά παντρευόμαστε επειδή αγαπήσαμε κάποιον άνθρωπο και θέλουμε ν’ ανήκει αποκλειστικά σ’
εμάς».
