Το μεγαλύτερο έγκλημα του Σαμαρά δεν ήταν ότι έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ το 1993 και έφερε το ΠΑΣΟΚ για μια οκταετία. Το μεγαλύτερο έγκλημα του ήταν η καταγγελία των μνημονίων από τα Ζάππεια. Δηλητηρίασε έναν ολόκληρο λαό βαφτίζοντας ασθένεια ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ. (Όλες οι άλλες χώρες χάρις στα μνημόνια βγήκαν από την κρίση σε χρόνους ρεκόρ).

Θυμίζω ότι μόλις έγινε πρωθυπουργός την ίδια μέρα έγινε μνημονιακός. Σε μια μέρα κυριολεκτικά. Παρέσυρε έναν ολόκληρο λαό στο ψέμα μόνο και μόνο για να πάρει τις εκλογές.  Ακόμη έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ ένα ανύπαρκτο επιχείρημα – τα κακά μνημόνια- για να φτάσουμε στην καταστροφική 5ετή διακυβέρνηση του. Στο τέλος και ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ τα εφάρμοσε (αναγκαστικά για τί πρόγραμμα δεν είχε) και τώρα επαίρεται γι αυτό: “Εφαρμόσαμε τα μνημόνια και βγάλαμε την χώρα από την κρίση” λένε χωρίς ντροπή.

Τώρα ο κ. Σαμαράς υπονομεύει το ίδιο του το κόμμα. Και το κάνει καθημερινά χωρίς να μας λέει κάτι συγκεκριμένο. Δικαίως ο Μητσοτάκης τον διώχνει. Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε για μια ανορθόδοξη πρακτική που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει. 

Παντού στην Ευρώπη, ο πολιτικός αρχηγός που χάνει εκλογές και την αρχηγία στο κόμμα του, αποχωρεί και από την Βουλή. Παραμένει φυσικά μια εμβληματική προσωπικότητα, μιλά δημόσια, αλλά δεν επεμβαίνει πια στην κομματική δράση. Την έχουν αναλάβει άλλοι.

Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο. Ο αμετάκλητα ηττημένος πρωθυπουργός, εκλέγεται βουλευτής χωρίς ψήφο, έχει γραφείο και υπαλλήλους στη Βουλή και στο παρασκήνιο συντηρεί ομάδες δικών του βουλευτών επηρεάζοντας τον νυν αρχηγό. Γιατί αυτή η παρακμή;

Ο Κ. Καραμανλής γιατί ήταν επί 14 χρόνια άφωνος βουλευτής (2009-2023) χωρίς να μιλήσει ποτέ ή να υποβάλλει μια Ερώτηση στη Βουλή; Ο Τσίπρας γιατί είναι ένα χρόνο τώρα στη Βουλή με μηδενικό έργο; 

Γ. Παπανδρέου (από το 2011) και Α. Σαμαράς (από το 2015) τι θέλουν στη Βουλή; Δεν έχασαν και εκλογές και κόμμα; Γιατί παραμένουν ενώ δεν προσφέρουν πια τίποτε μόνο εισπράττουν αμοιβές και έχουν υπαλλήλους. Μένουν για να οργανώνουν το παρασκήνιο;