Του δικηγόρου Άρη Παπαγιάννη

Μετά την ήττα του στις δημοτικές εκλογές το 2010 ο πρώην δήμαρχος της Έδεσσας Γιάννης Σόντρας κατηγορήθηκε από την νέα διοίκηση του Δήμου για ένα “έλλειμμα” στο ταμείο του Δήμου που ανερχόταν περίπου στα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Μαζί του, κατηγορήθηκαν και τα αρμόδια υπηρεσιακά στελέχη των οικονομικών υπηρεσιών. Βέβαια, ο πρώην δήμαρχος ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος αυτών και ο έχων, κατά τον Νόμο και την ευθύνη, οριζοντίως και καθέτως. Είναι αυτό που λέμε, το ρίσκο που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν με τα κοινά και να έχουν θέσεις ευθύνης.

Μπορεί στην κοινή γνώμη να πέρασε η εικόνα μιας διοίκησης που χειρίζεται τα οικονομικά του δήμου με ανευθυνότητα, με προχειρότητα αλλά και με σκοπούμενη και ύποπτη διαχείριση με σκοπό να προσφέρει εξυπηρέτηση αλλά και να προσπορίσει κάποιος παράνομο περιουσιακό όφελος. Έτσι άλλωστε φάνηκε από τα αλλεπάλληλα κατηγορητήρια που συντάχθηκαν από τις αρμόδιες ποινικές και διοικητικές αρχές. Έτσι ξεκίνησε ο ” Γολγοθάς” του πρώην δημάρχου που έπρεπε να αποδείξει, μέσα από ατέρμονες διαδικασίες σε όλα τα στάδια της ποινικής, αστικής και διοικητικής δικαιοσύνης ότι το εμφανιζόμενο ως ” έλλειμμα” στα λογιστικά της δημοτικής οικονομικής υπηρεσίας είναι μια λογιστική αβλεψία, δηλαδή ένα λογιστικό ” λάθος” που δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα στα οικονομικά του δήμου. Δεν υπήρξε υπεξαίρεση, ούτε η λεγόμενη ” διασπάθιση” δημοσίου χρήματος που είναι πράξεις, φυσικά, κατακριτέες και ποινικά κολάσιμες. Όμως επειδή οι διαδικασίες κινήθηκαν ύστερα από την κατάθεση των μυνητηρίων αναφορών, έπρεπε οι αρμόδιες δικαστικές αρχές να ακολουθήσουν την δεοντολογία, χωρίς παρεκκλίσεις, όσο χρόνο κι αν διαρκούσαν τα διάφορα στάδια της προδικασίας και της δίκης σε όλους τους βαθμούς αρμοδιότητας.

Η ιστορία κράτησε κάτι περισσότερο από δέκα πέντε ολόκληρα χρόνια.

Σε όλα τα στάδια, σε όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας ο πρώην δήμαρχος απαλλάχθηκε από κάθε ευθύνη για το “έλλειμμα” το οποίο τελικά παρέμεινε ένα λογιστικό κενό χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, αφού κανείς δεν κατηγορήθηκε για κάποια

λ.χ. υπεξαίρεση, με συγκεκριμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν το αξιόποινο της πράξης.

Αυτά σε ό, τι αφορά το δικαστικό μέρος και την τελεσίδικη και αμετάκλητη απόφαση του πενταμελούς Εφετείου κακουργημάτων που έκλεισε οριστικά τον φάκελο και απέδωσε τον Γιάννη Σόντρα, ελεύθερο κάθε καταδίκης, κατηγορίας αλλά και υποψίας στην εδεσσαϊκη κοινωνία.

Σε ό, τι όμως αφορά την τελευταία, νομίζω ότι αυτή η κοινωνία ουδέποτε πίστεψε ότι ο επί δέκα χρόνια δήμαρχος της πόλης, θα μπορούσε να έχει εμπλακεί σε ένα οικονομικό σκάνδαλο που να αφήνει υποψίες για παρανομίες οικονομικού περιεχομένου. Η εδεσσαϊκη κοινωνία ουδέποτε δέχθηκε αυτές τις, σε βάρος του, κατηγορίες και ποτέ δεν κατάλαβε για ποιο λόγο σύρεται σε απανωτά δικαστήρια, ένας, κατά γενική ομολογία, πετυχημένος δήμαρχος, που δεν είχε άμεση σχέση με τα οικονομικά, αλλά με την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των δημοτών, υπερβαίνοντας ίσως και το πρωτόκολλο, προκειμένου να υπάρξει άμεση επίλυση των θεμάτων. Όμως πλήρωσε αυτό το ρίσκο με προσωπική ταλαιπωρία και με επιπτώσεις στην υγεία του. Με αντανάκλαση και στην στενή αλλά και ευρύτερη οικογένεια του. Δεν διαμαρτυρήθηκε, έμεινε όλο αυτό το διάστημα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, υπέμεινε σιωπηλά και με μεγάλη προσωπική οικονομική θυσία για να αντιμετωπίσει τα τεράστια δικαστικά έξοδα, όλο αυτό το ” ταξίδι” αναζητώντας την δικαίωση που ήρθε, τελικά, πριν λίγες μέρες. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, άντεξε -στωϊκά- και τον διασυρμό που υπέβοσκε σε ορισμένους κύκλους. Όμως είναι ίδιον του σωστού πολιτικού ανδρός να μην ενδίδει αλλά να δέχεται και να υπομένει την άδικη κριτική και, ενίοτε, τον διασυρμό της προσωπικότητας του, στο βωμό του πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους που πιθανόν να επιδιώκει ο αντίπαλος.

Η Έδεσσα, η πόλη που όλοι αγαπάμε, δεν είχε, δεν έχει και ούτε θα έχει ποτέ επιλήσμονες του όρκου τους, μέσα σε όσους αναδεικνύει ο εδεσσαϊκος λαός για να τον διοικήσουν. Ο πρώην δήμαρχος, ο Γιάννης Σόντρας, υπήρξε ένα “θύμα” των περιστάσεων και της έντονης πολιτικής όξυνσης, ως μη ώφειλε.

Ας είναι η πρώτη και η τελευταία περίπτωση στα ιστορικά χρονικά του Δήμου Έδεσσας και ας είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν από τους μέλλοντες επίδοξους υποψηφίους δημοτικούς άρχοντες.

Πράγματι , λοιπόν, το κοινό περί δικαίου αίσθημα του (εδεσσαϊκού) λαού είναι αλάνθαστο, όπως αποτυπώθηκε διαχρονικά και όπως τελικά επιβεβαιώθηκε και με την συγκεκριμένη δικαστική απόφαση.