Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Συμπληρώθηκαν κιόλας 16 μέρες από την φυγή του συνεργάτη μου και φίλου Σίμου Σλατίνη. Κάθε μέρα διαβάζω τα τελευταία του ρεπορτάζ και διαπιστώνω πόσο μου έχει στοιχήσει η φυγή του. Έχω γίνει φτωχότερος δημοσιογραφικό και χωρίς κανένα φάρο να μου φωτείσει τα βράχια που εμφανίζονται απειλητικά απέναντι μου.
Σε αυτή την διαρκή μάχη με τα συμφέροντα, έχοντας απέναντι λαδωμένους πολιτικούς, διαφθαρμένους αυτοδιοικητικούς, μαέστρους της διαπλοκής, Ιούδες και εφιάλτες καθώς και εργολάβους της ρουφιανιάς… έχουμε σταθεί όρθιοι!!! Όχι όμως όλοι δεν είναι ίδιοι Διάολε.
Ο Σίμος αποδείχθηκε ο πιο πιστός συνεργάτης, ο άνθρωπος που έβαζε πάνω από το δικό του συμφέρον, την ομάδα. Εκείνη η Δευτέρα στις 22 Ιουλίου με στοιχειώνει. Χτυπά το τηλέφωνο. Στην άλλη γραμμή ο Σωτήρης. Τα μάθες τα νέα; Ακόμη και σήμερα οι σκέψεις στριφογυρίζουν στο μυαλό. Κόμποι με πνίγουν. Την μέρα της κηδείας η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα.
Κατά την είσοδο στα νεκροταφεία είδα μπροστά μου τον Σίμο. Σαν να με περίμενε μου φάνηκε. Πάντα οι ίδιος ήταν στα μετόπισθεν. Αυτή την φορά τον άφησα να προπορευτεί μερικά μέτρα. Κατάλαβα ότι τον ήξερε καλά τον δρόμο. Ο ήλιος κατακόρυφος ξοδεύει ανελέητα στη γη τη θέρμη του.
Η Σοφία και ο Τάσος, όλοι οι συμπολίτες του ήταν εκεί, όσοι τουλάχιστον τον αγαπούσαν. Άλλωστε ο Σίμος άφησε το στίγμα του, για άλλους θετικό για άλλους όχι. Ο θάνατος όμως όλα τα τελειώνει…
Ένα δάκρυ ένιωσα ότι μου έφυγε… Ένα μπουκετάκι λευκές μαργαρίτες τις προσέφερα, σα δώρο, σαν πρόσφορο για το πέρασμα του Σίμου από τη ζωή μας. Μου φάνηκε ότι δεν αιφνιδιάστηκε, παρέμεινε ατάραχος.
Σήμερα σημαδεύω στο χαρτί αυτά τα μαύρα σύμβολα και θέλω να ξεχάσω ότι είναι λυπητερά.
Το βιογραφικό του σημαντικό, αλλά την Έδεσσα που γεννήθηκε δεν μπόρεσε ποτέ να την κάνει πέρα. Έτσι τώρα αναπαύεται στην Εδεσσαϊκη Γη που τον αγκάλιασε με θέρμη. Έντιμος και δίκαιος σε μικρά και μεγάλα ζητήματα σε αρχές και συμπεριφορές. Σταθερός και άκαμπτος σε θέματα τιμής. Συνετός και πειθαρχημένος στα συναισθήματα του, όσο κανένας άλλος.
Λογικός και ώριμος στη σκέψη. Λιγόλογος, μετρημένος και σοβαρός, κέρδιζε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση των συνομιλητών του με το υψηλό ηθικό του ανάστημα. Με ρωμαλέα επιχειρήματα, ρητορική δεινότητα και πλήρη επάρκεια δημοσιογραφικών γνώσεων, πάντα κέρδιζε και το ακροατήριο του.
Η Σοφία, με την ερυθρότητα στο πρόσωπο και το φτερούγισμα στα μάτια, ακτινοβόλησε αυτόν τον αρχέτυπο έρωτα. Η παραγωγή κοινωνικού έργου, η υπηρεσία στο πολίτη η πραγματική συνεισφορά στο τόπο, αυτό είναι το πεδίο δράσης του! Σε αυτό επελεξε να αφιερωθεί!!!
Όταν δώσαμε τα χέρια για να συνεργαστούμε, κανείς από τους δυο δεν πίστευε ότι αυτή θα την μια εκκίνηση που εκτόξευσε την τοπική ποιότητα της δημοσιογραφίας στα ύψη. Ο ίδιος εντάσσεται άμεσα στο δημοσιογραφικό μας σχήμα. . Ο δρόμος ανοίγει διάπλατα. Είναι η εποχή μας. Εμπρός Χρήστο, εμπρός Σίμο.
Όλη αυτή την περίοδο κάναμε παπάδες με τα καθημερινά αποκλειστικά θέματα που αποκαλύπταμε, χωρίς να αφήσουμε πέτρα για πέτρα ασήκωτη. Μπροστά λοιπόν ο Σίμος ο οραματιστής, επίμονος, ανυπότακτος και διεκδικητικός, χτυπούσε πόρτες και γραφεία υπουργών, ουδέποτε παραιτούμενος, διεκδικητής της δήλωσης, της συνέντευξης της είδησης. Η σχέση μας κάποια στιγμή από την σφυρηλάτηση, έγινε σχεδόν οικογενειακή, αδελφική.
Μαζί ανεβήκαμε το βουνό. Και όσο ψηλώναμε, άλλο τόσο πληρωμένοι κονδυλοφόροι ρυπαρών κιτρινοφυλλάδων και ρυπαροί ψηφιακοί παραγωγοί της κακιάς ώρας μας έστηναν ξόβεργες. Κλαδεύουν τις κορφές των δένδρων όταν ψηλώνουν. Μα αυτές επαναστατούν για την απώλεια και βάζουν τα δυνατά τους και ψηλώνουν κι άλλο, κι άλλο, τόσο που δεν μπορούν πια οι ιταμοί για να τις φτάσουν.
Η μακρόχρονη πορεία του Σίμου στον τοπικό δημοσιογραφικό χώρο. άφησε ανεξίτηλο και πολυσήμαντο έργο στις τοπικές κοινωνίες που υπηρέτησε με τόσο πάθος και αφοσίωση. Τα λόγια πλεον είναι περιττά… Χρέος μας είναι να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι και να αγωνιστούμε, όσοι απομείναμε και για τον Σίμο…
«Μαζεύω τα σύνεργα μου» λες, «όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή… Βασίλεψε ο ήλιος… Γυρίζω στο σπίτι μου, στο χώμα». (Ν.Καζαντζάκης, «Αναφορά στο Γκρέκο»).
Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα.
Ο φίλος και αδελφός Χρήστος…
