Στην καρδιά της Πέλλας, εκεί όπου η ροδακινοπαραγωγή αποτελεί ζωτική αρτηρία της τοπικής οικονομίας, η αγωνία των παραγωγών κορυφώνεται. Ο φόβος για την επανάληψη της περσινής καταστροφής είναι διάχυτος, ενώ η άγνοια για την αιτία της ασθένειας παραμένει ένα αγκάθι. Οι επιστημονικές έρευνες δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε ασφαλή συμπεράσματα, αφήνοντας τους αγρότες έρμαια μιας αόρατης απειλής.

Σύμφωνα με τις πλέον πρόσφατες εκτιμήσεις, στην Πέλλα έχουν πληγεί περίπου  25000   στρέμματα καλλιεργειών ροδάκινων, νεκταρινιών και βερίκοκων. Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη, όχι μόνο για τους ίδιους τους παραγωγούς, αλλά και για το σύνολο της τοπικής κοινωνίας που εξαρτάται από την εύρυθμη λειτουργία του πρωτογενούς τομέα.

Και ενώ οι πληγέντες περίμεναν με ανακούφιση την καταβολή των αποζημιώσεων ως μια ελάχιστη ένδειξη στήριξης, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εφιαλτική. Σύμφωνα με καταγγελίες παραγωγών που φτάνουν στην εφημερίδα μας, η διαδικασία δήλωσης των ζημιών ήταν χαοτική και ελλιπής. «Άνοιξε μια πλατφόρμα και μας είπαν να δηλώσουμε. Αλλά τι να δηλώσουμε; Κανείς δεν μας εξήγησε τι ακριβώς συμβαίνει», αναφέρει με αγανάκτηση ένας παραγωγός από την περιοχή της Γιαννιτσούς.

Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι η καταβολή των αποζημιώσεων φαίνεται να έγινε χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο. «Έδωσαν λεφτά δεξιά και αριστερά, χωρίς να διασταυρώσουν αν υπήρχε πραγματική ζημιά», καταγγέλλει άλλος παραγωγός από την Αλμωπία. «Πολλοί που δεν είχαν πάθει τίποτα πήραν αποζημιώσεις, ενώ εμείς που είδαμε τον κόπο μιας χρονιάς να χάνεται, νιώθουμε κοροϊδευμένοι».

Οι μαρτυρίες αυτές δημιουργούν ένα τεράστιο σκάνδαλο. Πώς είναι δυνατόν να διαχειρίζονται δημόσιοι πόροι με τέτοια προχειρότητα και αδιαφάνεια; Γιατί δεν υπήρξε κανένας έλεγχος στις δηλώσεις των παραγωγών; Ποιοι ευθύνονται για αυτή την κατάφωρη αδικία; Τα ερωτήματα αυτά απαιτούν άμεσες και πειστικές απαντήσεις από τους αρμόδιους.

Η έλλειψη ελέγχου έχει οδηγήσει σε ένα άνευ προηγουμένου αίσθημα αδικίας στην τοπική κοινωνία. Παραγωγοί που υπέστησαν ολοκληρωτική καταστροφή βλέπουν άλλους, που ίσως δεν είχαν κανένα πρόβλημα, να λαμβάνουν αποζημιώσεις. «Γιατί να μην δηλώσω κι εγώ, αφού κανείς δεν έλεγχε;», αναρωτιέται ένας αγρότης που δεν είχε πληγεί, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της αναρχίας που επικράτησε.

Η κοινοπραξία των συνεταιρισμών της Πέλλας εκτιμά ότι μια δίκαιη αποζημίωση θα έπρεπε να ανέρχεται περίπου στα 1.900 ευρώ ανά στρέμμα, ένα ποσό που θα κάλυπτε το κόστος της εκρίζωσης των ασθενών δέντρων, της αγοράς νέων δενδρυλλίων και την απώλεια εισοδήματος για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, με τον τρόπο που διανεμήθηκαν οι αποζημιώσεις, πολλοί παραγωγοί αισθάνονται ότι δεν έλαβαν ούτε τα στοιχειώδη για να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους.

Το μέλλον της ροδακινοπαραγωγής στην Πέλλα είναι πιο αβέβαιο από ποτέ. Ο άγνωστος ιός συνεχίζει να απειλεί, ενώ η σκανδαλώδης διαχείριση των αποζημιώσεων έχει δημιουργήσει ένα βαθύ ρήγμα στην εμπιστοσύνη των παραγωγών προς τις αρμόδιες αρχές. Είναι επιτακτική ανάγκη να δοθούν άμεσα απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα, να διερευνηθούν οι ευθύνες για το χάος που δημιουργήθηκε και να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση της ασθένειας και τη στήριξη των πληγέντων.