«ΑΓΡΟΤΗΣ ΤΟΥ ΛΟΓΓΟΥ»
Ένα νούμερο επιθεώρησης παρουσιάζω σήμερα, το είχε δημοσιεύσει στην εφημερίδα ΑΠΟΨΗ ο καλός φίλος Χρήστος Δημητριάδης, την Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010. Το είχα γράψει για την επιθεώρησή μου με τίτλο “Έδεσσά μου μ’ αγαπάς, μα στον Άδη θα με πας” που δεν ανέβηκε δυστυχώς. Απολαύστε το…!!!
Με αφορμή το σημαντικό γεγονός της άφιξης και τοποθέτησης (29/6/10) του αγάλματος «Αγρότης του Λόγγου» στην περιοχή των Μύλων Έδεσσας, που τιμά την ιστορία και προσφορά του γηγενή Εδεσσαίου στα πάτρια εδάφη, στους πρωτεργάτες του έργου κ.κ. Λάμπη Γερεμτζέ (Μέγα Ευπατρίδη) & Γιάννη Σόντρα (Δήμαρχο Έδεσσας) αφιερώνω το παρακάτω κείμενο που αποτελεί τμήμα της επιθεώρησης «Έδεσσα μου μ’ αγαπάς, μα στον Άδη θα με πας», που δεν έτυχε να ανέβει φέτος από το Εδεσσαϊκό Θέατρο.
Συμμεριζόμενος τις αγωνίες, τα άγχη και τις πίκρες που τράβηξε κυρίως ο Λάμπης Γερεμτζές αλλά και ο Δήμαρχος εν μέρη, οι δύο εραστές του ωραίου, του όμορφου, του δημιουργικού, τους στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές μου μ’ αυτό το κείμενο. Να συνεχίζουν ακάθεκτοι να δημιουργούν, για να ΛΑΜΠΕΙ-(Η) η Έδεσσα, έως ότου ΓΙΑΝΝΗ από όλες τις πληγές που τις προσφέρουν, όσοι δεν θέλουν να βλέπουν δημιουργούς με ιστορική συνείδηση μπροστά τους, αλλά πιόνια. Άβουλα και μικρά. Ευκολόπιστα και ανήλια. Καλή δύναμη φίλοι μου…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ωχ αμάν Παναγίτσα μου, δεν αντέχω άλλο. Έσκασα. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Δεν πάει καλά-καλά οκτώ η ώρα το πρωί, την ώρα δηλαδή που πηγαίνω στο γραφείο μου στο Δημαρχείο, τσουπ, νάτος απ’ τα εφτά ξημερώματα ο Λάμπης ο Γερεμτζές, αραγμένος δίπλα στον Ζιάσκα να με περιμένει. Δήμαρχε θέλω αυτό, δήμαρχε θέλω εκείνο. Δήμαρχε να κάνουμε αυτό το άγαλμα, δήμαρχε να κάνουμε το άλλο άγαλμα. Καμιά μέρα θα με βρείτε εμένα άγαλμα και θα ησυχάσετε. Τελικά εγώ δεν είμαι Δήμαρχος Έδεσσας, είμαι Δήμαρχος Γερεμτζέ. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά ξέχασα να κάνω και το αντιλυσσικό στο Ζιάσκα. Θα δαγκώσει καμιά μέρα τον Λάμπη από τα νεύρα του και θα τρέχουμε.
ΖΙΑΣΚΑΣ (από μέσα): Μα σας είπα κ. Λάμπη μου, ο κ. Δήμαρχος είναι απασχολημένος, περάστε κάποια άλλη στιγμή και θα τακτοποιήσει το αίτημά σας.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ωχ, άρχισε να γκαζώνει ο Τάκης. Άρχισε να μαρσάρει ο Τάκης.
ΛΑΜΠΗΣ (από μέσα): Μα τι απασχολημένος βρε παιδάκι μου, τι απασχολημένος; Γι’ αυτόν τρέχουμε όλη μέρα τέλος πάντων, δεν εννοεί να το καταλάβει;
ΖΙΑΣΚΑΣ (από μέσα): Μα δεν μπορείτε να μπείτε έτσι στον Δήμαρχο, κ. Λάμπη μου. Έλεος πια, έχουμε και τα νεύρα μας εδώ μέσα. Με LEXOTANIL και ZANAX τη βγάζουμε συνέχεια…
ΛΑΜΠΗΣ: Μωρέ λέγε ότι θέλεις εσύ. Εγώ θα μπω και θα κάνω και θριαμβευτική είσοδο. Έλα κυρ-Μέντη, μπιρ και τσόϊνκς.
Τραγούδι: Ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα (διασκευή)
Ένα όμορφο γαϊδούρι μ’ έναν Μπάϊτσε
θα σας φτιάξω για να βάλουμε στους Μύλους
να ‘χει δίπλα του κατσίκα που αγλάισε
όταν είδε ξαφνικά ‘κανα δυο σκύλους…
Το ‘να καπούλι του να λέει «φύγε»
τρέχα του Μπάϊτσε να προλάβεις τη σοδειά
τ’ άλλο καπούλι του να λέει «μείνε»
κι’ άσε τον Μπάϊτσε να τα φέρει στην ποδιά.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Βρε καλώς τον, βρε καλώς τον. Τι έγινε πάλι βρε Λάμπη μου; Αγόρασες καινούργιο 4Χ4 και του κάνεις τεστ ντράϊβ στο γραφείο μου;
ΛΑΜΠΗΣ: Δεν είναι δικό μου τ’ όχημα Δήμαρχε…Του Βαγγελάκου είναι…Του κάθε Εδεσσαίου Βαγγελάκου…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ζει ακόμη το γαϊδουράκι του Φράγκου; Εδώ κοντεύει να πεθάνει το Βαρόσι ολόκληρο και ζει αυτό;
ΛΑΜΠΗΣ: Το κράτησε στη μνήμη μας ζωντανό η γαϊδουρινή μας υπομονή γι’ αυτή την πόλη και η αγάπη του αφεντικού του.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Σαν αγριεμένο να το ψιλοκόβω λίγο. Δεν πιστεύω να μας τραβήξει καμιά κλωτσιά…
ΛΑΜΠΗΣ: Από τη δίψα θα ‘ναι μάλλον. Φαίνεται πως διψά κι’ αυτό να κατακτήσει, τη θέση που του αρμόζει, στη δική μας ιστορία.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Δεν ξέρω αν διψά ή αν πεινά, εγώ πολύ τσαμπουκαλεμένο το κόβω. Και σε προειδοποιώ. Σήμερα έχω συνάντηση με τη Λιονή. Μην αρχίσει τις κλωτσιές εδώ μέσα και φάμε καμιά ξανάστροφη…Και πως να εμφανιστώ έπειτα στην περιφερειάρχη…Τι να της πω; Ότι μου την σβούριξε το γαϊδουράκι του Βαγγελάκου; Θα με περάσει για κόπανο η γυναίκα και θα ‘χει και δίκιο…
ΛΑΜΠΗΣ: Πολύ φοβητσιάρης μου ‘γινες τελευταία Δήμαρχε.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Έμ μ’ αυτά που μου κουβαλάς; Ξέχασες την προηγούμενη φορά που μου ‘φερες το άγαλμα των προσφυγικών σωματείων; Είχα μπερδευτεί στη συνάντηση με τον Ψωμιάδη κι’ αντί να του πω «Χαίρω πολύ, Σόντρας, Δήμαρχος Έδεσσας», του είπα του ανθρώπου «Χαίρω πολύ, Ξανθόπουλος, παιδί του λαού, ψάχνω τον πατέρα μου στην Αμάσεια, στο Εσκί Σεχίρ». Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου…
ΛΑΜΠΗΣ: Έλα τώρα μην παραπονιέσαι. Του αρέσουν κάτι τέτοια του Παναγιώτη.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Άμ’ τις προάλλες; Με τον ημιανδριάντα του Αγγελή Γάτσου; Έξι νύχτες έκανα να κλείσω μάτι. Έβλεπα διαρκώς μπροστά μου έναν ψηλό με μουστάκες να με κυνηγά με κάτι γιαταγάνια να…Τόσα μετά συγχωρήσεως.
ΛΑΜΠΗΣ: Αυτό όπως βλέπεις δεν έχει ούτε γιαταγάνια, ούτε πρόσφυγες…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ναι αλλά έχει κάτι καπούλια…που καταλαβαίνεις τι έκαναν απ’ το πολύ φαΐ, όσο αυτό ήταν στη ζωή, έτσι;
ΛΑΜΠΗΣ: Μωρέ αμολούσε κάτι κροτώδη αέρια και γίνονταν αεριωθούμενο. Το θυμάμαι πολύ έντονα. Κράου…πουφ, μπράφ…Βρώμαγε ο τόπος.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ευτυχώς, που αυτό εδώ μπροστά μου, δεν διαθέτει τις παραξενιές του προγόνου του…
ΛΑΜΠΗΣ: Ξέρεις Γιάννη μου πως είμαι τελειομανής. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην εφοδιάσω το προηγμένο αυτό μοντέλο με σύστημα προώθησης αερίων.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Δηλαδή Λάμπη για να καταλάβω καλά, μου κουβαλήθηκες πρωί-πρωί για να μου φέρεις ένα μπρούτζινο γαϊδούρι που κλάνει; Έτσι όπως το ‘πας χριστιανέ μου, στο χώρο δεν θα μείνει ούτε η κατσίκα απ’ τη μπόχα.
ΛΑΜΠΗΣ: Δεν με κατάλαβες Γιάννη μου. Αυτό που θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο είναι το γεγονός πως αναπλάθουμε την ιστορία με όλες τις πτυχές της. Θα είναι κάτι το ιδιαίτερο σε άγαλμα, κάτι το πρωτοποριακό.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Βεβαίως και θα ‘ναι πρωτοποριακό. Ξέρεις τι θα πει να περνά η γιαγιά με το εγγονάκι και το φωτοκύτταρο να δίνει σήμα και το γαϊδούρι να αρχίζει να κλάνει και να γκαρίζει; Βλέπω τη γιαγιά στο Βούκοβαρ και το εγγονάκι στο Κουσάντασι απ’ την τρομάρα τους. Τέτοια περίπτωση πάντως, στα Δημαρχιακά μου χρονικά, ομολογώ πως δεν μου έχει ξανά τύχει.
ΛΑΜΠΗΣ: Μα να μην τονίσουμε το γεγονός της πυρκαγιάς στο Βαρόσι, το ’44;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Τώρα πάλι αυτό που κολλάει;
ΛΑΜΠΗΣ: Τι που κολλάει βρε Δήμαρχε; Θα πιστέψουμε τώρα εμείς ότι την πυρκαγιά στο Βαρόσι, την είχαν βάλει οι Γερμανοί;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Μήπως την βάλανε οι Βαροσιώτες για να αποζημιωθούν;
ΛΑΜΠΗΣ: Ποιοι Βαροσιώτες Δήμαρχε, το γαϊδούρι του Φράγκου την έβαλε την πυρκαγιά. Είχε φάει, λέγανε, κάτι σάπιες πεπονόφλουδες εκείνη τη μέρα, κάτι λάδια μιας σακαράκας κι’ άρχισε να βογκάει και να σφαδάζει το ζωντανό. Όταν ξεκίνησε να τις αμολά, απρόσεκτος ο Μπάϊτσες, άναψε τσιγάρο. Έ, καταλαβαίνεις τι έγινε έπειτα…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Αυτή την εκδοχή, πρώτη μου φορά την ακούω.
ΛΑΜΠΗΣ: Κι’ εγώ πρώτη μου φορά τη λέω. Δεν ξέρω, πάντως, ο Μπάϊτσες μου τα ‘πε έτσι. Το καλύτερο όμως δεν στο ‘πα. Α, θα του βάλω και κόρνα. Όπως είχε βάλει κι’ ο Βαγγελάκος στο γαϊδουράκι του.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Μα εκεί που θα το τοποθετήσουμε, είναι καλντερίμι, δεν περνάνε αυτοκίνητα. Ποιόν θα κορνάρει χριστιανέ μου το γαϊδούρι;
ΛΑΜΠΗΣ: Τη Δημοτική Αστυνομία. Αν ποτέ περάσει από ‘κει. Εδώ καλά-καλά δεν περνά η Ελληνική Αστυνομία, η Δημοτική θα περάσει; Βλέπω το γαϊδούρι βαμμένο απ’ τους αναρχικούς απ’ την κορφή ίσα με τα νύχια.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Έ, όχι και δεν περνάει η Δημοτική Αστυνομία από ‘κει. Μη τρελαθούμε τώρα. Πάντως σε βρίσκω σε ορισμένα πράγματα, υπερβολικό. Δεν είναι δυνατό να βάλουμε στο γαϊδούρι κόρνα…Σιγά να μη του βάλουμε και κλάξον. Ένα φλας και ένα τρίποδο βρε Λάμπη…
ΛΑΜΠΗΣ: Εντάξει. Ας κάνω μια υποχώρηση.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Το εκτιμώ βαθύτατα…
ΛΑΜΠΗΣ: Αμ δε το βλέπω; Στον Μέγα Αλέξανδρο όμως, θα βάλουμε οπωσδήποτε φλόγα…Μου το υποσχέθηκες. Πάει και τέλειωσε…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Τι λες μωρέ; Να περάσει ‘κάνας Μπάϊτσες και να κλάσει; Για τέτοια είμαστε τώρα; Να πάρουν φωτιά οι τράπεζες και να μη ξέρουμε πως να τη σβήσουμε;
ΛΑΜΠΗΣ: Καλά, καλά. Ηρέμησε, να μη σε ταράζω άλλο. Ήταν όμως ένα θρυλικό γαϊδουράκι. Ό,τι κι’ αν έκανε το έκανε με πάθος και μ’ ένα ζωώδες ένστικτο που δεν έβρισκε προηγούμενο. Για να καταλάβεις, κάποιες φορές το έπιανε φαγούρα και για να ξυθεί, κυλιόταν στο χώμα μέχρι εξαντλήσεως.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Για να πω τη μαύρη αλήθεια κι’ εμένα μ’ έχει πιάσει τώρα μια φαγούρα άνευ προηγουμένου. Τι έχω πάθει, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον θα κόλλησα γαϊδουρόψειρες.
ΛΑΜΠΗΣ: Έ να φεύγω κι’ εγώ τώρα. Κι’ όπως είπαμε έτσι; Στα αποκαλυπτήρια θα καταθέσει στεφάνι, εκτός από τον Βαγγελάκο και ο σύλλογος των Γαϊδουρολάγνων.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Έχουμε τέτοιο σύλλογο στην Έδεσσα;
ΛΑΜΠΗΣ: Εσύ είσαι ο Δήμαρχος, εγώ θα στα λέω;
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Καλά Λάμπη μου, θα είμαστε σε επαφή…
ΛΑΜΠΗΣ: Θα γίνει το έλα να δεις στα αποκαλυπτήρια…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Να με κρατάς ενήμερο για τις εξελίξεις, αγοράκι μου εσύ…
ΛΑΜΠΗΣ: Δήμαρχε…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Ουφ επιτέλους, ξεκουμπίστηκε ο θεόμουρλος…
ΛΑΜΠΗΣ: Ακούω Δήμαρχε…
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Λάμπη μου…
Τραγούδι: Στου Μπελαμή το ουζερί (διασκευή)
ΔΗΜΑΡΧΟΣ-ΛΑΜΠΗΣ:
Στου Εδεσσαίου την ψυχή
ένα γαϊδούρι αντηχεί
ένα γαϊδούρι που ήταν παραφορτωμένο
άλλοτε ανέβαινε αργά
άλλοτε βάδιζε γοργά
μα στο γρασίδι, στέκει πια, πολιτισμένο.
Στου Βαγγελάκου το παχνί
έτρωγε ακόμη και γιαχνί
το καλοτάιζε γιαρμά
μα και πλιγούρι
τώρα στους Μύλους ροβολά
κροτώδη αέρια αμολά
μόνο για γούρι…(2).
ΚΑΤΙΝΑ: Άααααχχχχ, τι θρυλική συνάντηση ήταν κι’ αυτή…Σόντρας-Γερεμτζές σημειώσατε δύο. Ότι θέλει τον κάνει.
ΤΑΣΟΥΛΑ: Καλέ τολμάει να πει «όχι» ο Δήμαρχος, θα χάσει ψήφους.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Και ειδικά στον Γερεμτζέ. Στον πιο δημοφιλή Εδεσσαίο.
Θερμά συγχαρητήρια στον γλύπτη κ. Χάρη Χατζηβασιλειάδη που φιλοτέχνησε με μαεστρία και περίσσια ψυχής τον Αγρότη του λόγγου και σε όλους όσους με τον οβολό τους, πολλοί εκ των οποίων απ’ το υστέρημά τους, συγκέντρωσαν το χρηματικό ποσό για το άγαλμα.
Υ.Γ. Σ’ αυτό τον κόσμο σατιρίζονται και επαινούνται μονάχα οι άξιοι και οι επιφανείς. Όσοι έχουν τη φλόγα της ιστορικής αλήθειας στη ψυχή τους και όσοι έχουν την ικανότητα να μεταλαμπαδεύουν αυτή τη φλόγα στις επόμενες γενιές. Όσοι αισθάνονται πως μειονεκτούν έναντι των επιφανών και άξιων συμπολιτών μας, είναι καλύτερα να αποσυρθούν από το δημόσιο βίο και να μη κριτικάρουν αφελώς διότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα.
