Περπατώντας στην Πρωτεύουσα Του Άρη Παπαγιάννη
ΑΥΤΗ Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ;;;
Φώτο 11,12
Η πινακίδα της φωτογραφίας βρίσκεται στην υποτιθέμενη είσοδο της” διατηρητέας παραδοσιακής συνοικίας Βαρόσι” και δίνει …οδηγίες προς τους επισκέπτες: ‘ Εισέρχεστε σε πεζόδρομο όπου απαγορεύεται αυστηρά η διέλευση και στάθμευση πλην των οχημάτων των μόνιμων κατοίκων.”…και καταλήγει”Σεβαστείτε την πολιτιστική κληρονομιά της Έδεσσας”. Αν εξαιρεθεί ότι σήμερα κανένας δεν διαβάζει την πινακίδα ούτε την εφαρμόζει ούτε σέβεται την πολιτιστική κληρονομιά της Έδεσσας, αφού η γειτονιά αυτή έχει γίνει ένα απέραντο πάρκιγκ, όπου ο καθένας παρκάρει όπου βρει( ούτε τον Αγρότη της Έδεσσας που είναι το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο μετά τους καταρράκτες, ) κατά τ’ άλλα μπορούμε να ελπίζουμε …στο τουριστικό μέλλον της πόλης μας.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΔΕΣΣΑ, ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ
13,14,15,16,17,18,19
Τον Μάϊο, η Έδεσσα είναι ένα κοκτέϊλ χρωμάτων και ευωδιών που γαργαλίζουν τις αισθήσεις μας. Είναι η γιορτή των λουλουδιών που πλαισιώνουν αρμονικά την πέτρα και είναι ένας πειρασμός για να κρατήσεις σε μια φωτογραφία, αυτή την υπέροχη εικόνα.
ΟΙ ‘ ΑΜΑΡΑΝΤΕΣ” ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΛΑΝΗ ΣΤΟΝ ” 32ο ΜΗΝΑ ΜΑΪΟ”
20,21,22,23,24,
Με την εκφραστική και σημασιολογική ατομική έκθεση ζωγραφικής του αναγνωρισμένου εδεσσαίου καλλιτέχνη Χρήστου Παλάνη ολοκληρώνονται οι εκδηλώσεις του “32ου Μήνα Μάϊου” του Συλλόγου Μ. Αλέξανδρος. Το θέμα αυτής της μοναδικής για τα επαρχιακά δεδομένα έκθεσης είναι οι “Αμάραντες”, δηλαδή η ωδή στην γυναικεία φύση και στο πρόσωπο της γυναίκας, σε ένα ποιητικό και άκρως εκφραστικό μοτίβο που βρίσκει διέξοδο στο πινέλο του εδεσσαίου ζωγράφου, σε έναν πετυχημένο συνδυασμό από ελαιογραφίες, υδατογραφίες και μολύβι, σε έργα μεγάλων διαστάσεων, όπως 70Χ100 κ.α.
Το σημαντικό είναι πως όλα έχουν ταυτότητα και όνομα, παρμένο από την ελληνική μυθολογία και παράδοση, ενώ ξεχωρίζει η προσωπογραφία της Φρίντα Κάλο, της μεξικάνας ζωγράφου που θεωρείται ως η πρωτοπόρα εικαστικός στην προσωπογραφία και που θεωρώ ότι έχει, από αυτήν, επηρεαστεί ο Χρήστος Παλάνης σε αυτή την έκθεση, μέσα στην αίθουσα του Παρθεναγωγείου της Έδεσσας, όπου ξεχειλίζουν τα χρώματα από τους πίνακες του, σε ένα κοκτέϊλ με τις φωτεινές ανταύγειες που τρυπώνουν από τα παράθυρα.
Ίσως υπάρχει χρόνος για μια επίσκεψη, για αυτούς που αναζητούν την ποιότητα στη τέχνη.
(Ευχαριστώ: τον Χρήστο που δέχθηκε να ποζάρει δίπλα σε ένα έργο του, το Δ.Σ. του Μ. Αλεξάνδρου για τις “εκπλήξεις” και όλους αυτούς που εκούσια ή ακούσια δίνουν χρώμα στη ζωή μας).
ΒΑΡΟΣΙ ΕΔΕΣΣΑΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΣ ΜΕ ΠΡ.ΔΙΑΤΑΓΜΑ !!!
Το Βαρόσι Έδεσσας είναι η συνοικία που κηρύχθηκε ” Διατηρητέος ιστορικός τόπος” με Προεδρικό Διάταγμα την δεκαετία του 80.
Ύστερα από 45 χρόνια έχει καταντήσει ένας ρημαγμένος τόπος, με κατεστραμένα κτίρια, με έντονα τα στοιχεία της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας. Ελάχιστες εξαιρέσεις ιδιωτικής πρωτοβουλίας που αναπαλαίωσαν τα σπίτια για άσκηση κάποιας δραστηριότητας ή για κατοικία. Σήμερα, το 2025 με την έναρξη της τουριστικής περιόδου η εικόνα είναι τραγική όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες αυτές, αλλά και σε όσες θα ακολουθήσουν προσεχώς.
ΓΙΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ;
31 32 33
Το Ρολόι της Έδεσσας, είναι ένα ιστορικό μνημείο απαράμιλλης αρχιτεκτονικής ομορφιάς. Κτισμένο στις αρχές του 20ου αιώνα “έζησε” όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, ξεκινώντας από τον Μακεδονικό Αγώνα, τους βαλκανικούς πολέμους και τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στη συνέχεια την ταραγμένη περίοδο του μεσοπολέμου και τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και το αδελφοκτόνο εμφύλιο που ακολούθησε. Η δεκαετία του 50 και του 60 ήταν η εποχή που το Ρολόι της πόλης γνώρισε μεγάλες δόξες αφού όλοι ρύθμιζαν τις δουλειές τους με βάση τους χτύπους του, ενώ όταν κάπου κάπου σταματούσε, ήταν για την απαραίτητη συντήρηση. Στις επόμενες δεκαετίες, με τις οικοδομές να το πνίγουν αλλά και τα ρολόγια που έγιναν προσιτά σε όλους, το Ρολόι περιέπεσε σε αδράνεια , ώσπου και εγκαταλείφθηκε, Είναι κανόνας πλέον, να εγκαταλείπονται τα ιστορικά μνημεία και σύμβολα προς χάρη του άκρατου μοντερνισμού.
Ωστόσο, υπάρχουν, ακόμη, οι εραστές της παράδοσης και της τέχνης και είναι, ευτυχώς, πολλοί…
ΕΝΑ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ
34
Εκτός από τις μελέτες και τις επιτροπές πού θα σχεδιάσουν την Έδεσσα μετά το 2030 καλό είναι να σκεφτούμε κάποιες άμεσες λύσεις σε προβλήματα του σήμερα.
Το τουριστικό λεωφορείο με επισκέπτες από γειτονική μας χώρα “σφήνωσε” για αρκετή ώρα στην γνωστή στροφή, μπροστά από τον Ι.Ν. της Αγίας Σκεπής, στην μοναδική διαδρομή που μπορούν να ακολουθήσουν τα οχήματα που κινούνται προς τον χώρο των καταρρακτών. Το φαινόμενο είναι καθημερινό και χρόνιο, αφού καμία δημοτική αρχή δεν ασχολήθηκε ή και αν ασχολήθηκε δεν κατόρθωσε να βρει την λύση. Φανταστείτε την αλγεινή πρώτη εντύπωση των επισκεπτών που προτιμούν να επισκεφθούν την Έδεσσα. Πιστεύω οτι κάποιοι “αρμόδιοι” – ίσως και εκτός του Δήμου Έδεσσας,- θα θελήσουν να ασχοληθούν με το θέμα, ιδίως τώρα που ανοίγει και η τουριστική περίοδος.
ΖΗΤΟΎΝΤΑΙ…ΑΡΜΟΔΙΟΙ !!
35 36
Αυτό το ” στέγαστρο” υποτίθεται ότι είναι η … στάση των λεωφορείων στο Κλεισοχώρι. Είναι σε αυτή την άθλια κατάσταση μήνες, χρόνια τώρα… Έδειξα αυτές τις φωτογραφίες σε κάποιους και τους
ρώτησα να μου πουν ποιος, κατά τη γνώμη τους, ευθύνεται για αυτή την εικόνα που δεν αρμόζει σε ευρωπαϊκή χώρα Ι
Ιδού μερικές απαντήσεις:
– Φταίει ο Δήμος Έδεσσας αφού αυτό γράφει η πινακίδα που υπάρχει.
– Φταίει το ΚΤΕΛ αφού η στάση είναι για τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ.
– Φταίει η Περιφέρεια Πέλλας αφού ο δρόμος αυτός ανήκει στην αρμοδιότητα της Περιφέρειας.
– Φταίει η αδιαφορία όλων που βλέπουν το χάλι και δεν αντιδρούν.
– Φταίνε οι … γνωστοί άγνωστοι νεαροί με τα σπρέι που γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και έκαναν την στάση σαν το μούτρα τους.
– Φταίς εσύ( μου είπε άλλος) που πας και φωτογραφίζεις τέτοια πράγματα που δημιουργούν το θέμα χωρίς λόγο.
Τελικά δεν έβγαλα συμπέρασμα και ακόμα έχω την ίδια απορία.
Άραγε…τις πταίει;
Η ΆΓΝΩΣΤΗ ΈΔΕΣΣΑ
Πριν από είκοσι χρόνια, ένας γνήσιος ευπατρίδης εδεσσαίος, ο Λάμπης Γερεμτζές μου χάρισε τους δύο πολύτιμους τόμους του βιβλίου του “Αναμνήσεις από την παλιά Έδεσσα”.
Μέσα στις 600 συνολικά σελίδες των τόμων ξετυλίγεται όλη η παλιά Έδεσσα, οι άνθρωποι, τα επαγγέλματα, τα ήθη και έθιμα, άγνωστα περιστατικά και ιστορίες γραμμένα με τον γλαφυρό, ευχάριστο και συναρπαστικό τρόπο γραφής που χαρακτήριζε τον Λάμπη Γερεμτζέ. Έτσι, υπάρχει σήμερα – και ευτυχώς για τους νεώτερους – καταγεγραμμένη η νεώτερη ιστορία της πόλης, που ξετυλίγεται σαν ένα σινερομάντζο , που είναι μαζί και διήγημα και μυθιστόρημα και ιστορία. Αυτά τα δύο βιβλία βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου και τα ανακαλώ τακτικά για να αντλήσω πληροφορίες ή για να ταξιδέψω νοερά σε εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.
Η…ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ
Με ρυθμούς χελώνας προχωρά η περίφημη Ανάπλαση του κέντρου της Έδεσσας ή καλύτερα η Ενοποίηση εμπορικού και ιστορικού κέντρου, όπως είχε ονομαστεί αυτή η παρέμβαση από την προηγούμενη δημοτική αρχή. Ύστερα από διακοπή των εργασιών επί πολλούς μήνες, για αδιευκρίνιστες αιτίες, οι εργασίες με ένα ολιγομελές συνεργείο συνεχίζονται, χωρίς να είναι γνωστό τί ακριβώς πρόκειται να γίνει. Απ’ ότι φαίνεται, πάντως, η μεταφορά του σταδίου έχει περάσει στις… καλένδες, ενώ θα εξακολουθήσουν να γοητεύουν τους εδεσσαίους δημότες οι κακόγουστες εξέδρες που κτίστηκαν, όπως – όπως, στις αρχές της δεκαετίας του 50, κατ’ άλλους πριν από τον πόλεμο, ενώ ολοκληρώθηκε η κακοτεχνία με την σιδερένια σκεπή που έγινε επί νομαρχίας Αδαμόπουλου, άρον -αρον, ίσως και χωρίς να ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες, όταν ο Εδεσσαϊκός προκρίθηκε στην Α Εθνική Κατηγορία. Το στέγαστρο αυτό είχε σχολιαστεί πολλές φορές στις μεταδόσεις του αγώνα από τους αθλητικογράφους, επειδή οι κολώνες έμπαιναν στο πλάνο και για αυτόν τον λόγο αργότερα, ο εικονολήπτης αναγκαζόταν να ανέβει πάνω στο στέγαστρο, μια ενέργεια άκρως επικίνδυνη.


























