Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1945, οι χώρες της Δύσης αποφάσισαν να αφήσουν τις ΗΠΑ να ηγούνται ώστε σε παγκόσμιο επίπεδο πια να οικοδομηθεί η ευημερία με το άνοιγμα των αγορών και η υπεράσπιση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.

Οι δημοκρατικές χώρες προχώρησαν σε σπουδαίες εμπορικές συμφωνίες, οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν χώρες που είχαν καταστραφεί, δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ για να εξασφαλίζει την ειρήνη.

Ήταν οι ΗΠΑ που θέλησαν να ηγηθούν ώστε να δημιουργήσουν τον νέο κόσμο για να γίνουν μια υπερδύναμη με τεράστια οικονομικά οφέλη για αυτές. Και πράγματι έγινε έτσι.

Οι ΗΠΑ ως κρατική οντότητα έγινε και παραμένει πανίσχυρη, δεν μπορεί ποτέ να μπει σε κρίση (όπως κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση) είναι η μεγάλη κερδισμένη, από την εξωστρεφεια που η ίδια διαχειριστηκε.

Κατά μια έννοια, κερδισμένη είναι ασφαλώς και η Ευρώπη. Άφησε στις ΗΠΑ την στρατιωτική ανάπτυξη και μπόρεσε να δημιουργήσει μια ήπειρο ειρήνης, μεγάλων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, ο καλύτερος τόπος σήμερα για να ζει κανείς.

Έρχεται όμως ο αδαής Τραμπ και τι λέει; Ότι οι ΗΠΑ ξοδεύουν πολλά εκτός συνόρων και πως πρέπει να μπει η χώρα σε έναν απομονωτισμό, δηλαδή θέλει να καταργήσει ΟΛΑ όσα έκαναν τη χώρα του μεγάλη, πάμπλουτη και πανίσχυρη.

Ο Τραμπ δεν ενδιαφέρεται να διατηρήσει την Αμερική κυρίαρχη όπως το έκαναν οι 14 προκάτοχοί του. Για παράδειγμα, δεν πιστεύει στο εμπόριο ούτε στις ανοιχτές αγορές, αντίθετα επιδιώκει την επιβολή συντριπτικών δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές όπως είχε γίνει το 1930 με καταστροφικά αποτελέσματα. Και τώρα, οι οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι κάτι τέτοιο θα φέρει και πάλι οικονομική καταστροφή, αλλά δεν ακούει.

Φυσικά δίπλα από την τρομερή ισχύ των ΗΠΑ, τα Πανεπιστήμια, τις εταιρείες κολοσσούς, υπάρχει μια φοβερή ανισότητα με φτώχεια, κάκιστο σύστημα υγείας και αδιέξοδα. Όμως ο Τραμπ δεν θα κάνει έτσι κι αλλιώς τίποτα για όλα αυτά. Τα αδιέξοδα θα παραμείνουν και ο Τραμπ θα πρσθέσει σε αυτά και μια χώρα χωρίς πυξίδα στο εξωτερικό.