Γράφει ο Χρήστος Δημητριάδης
Πάντα είχα την άποψη πως μια παραίτηση έχει πολύ μεγάλη σημασία και αξία. Δείχνει πως κάποιος αντιλαμβάνεται καταστάσεις, καταλαβαίνει ότι δεν πάει άλλο. Ίσως αποδέχεται πως δεν μπορεί να προσφέρει περισσότερα. Βέβαια και η στιγμή της παραίτησης έχει και αυτή τον ρόλο της. Όταν φεύγεις όρθιος, δυνατός και στην «ώρα σου», είναι δεδομένο ότι θα αποφύγει την πτώση και την δικαιολογημένη φθορά.
Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν εδώ και λίγες μέρες αποφάσισε πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι άλλο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από 15 χρόνια με χαρές, λύπες, προβλήματα, επιτυχίες και αποτυχίες, πλήρης πολιτικών ημερών, αποχωρεί από την προεδρία ενός Κόμματος που ο ίδιος έχτισε, ίδρυσε και ενίσχυσε. Από ένα Κόμμα που δόξασε και το έφερε στην Κυβέρνηση αλλά και δοξάστηκε από αυτό.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι αποφάσεων και επιλογών. Το ένα μονοπάτι, το δύσβατο επιτάσσει στα στελέχη και τους φίλους του, να κάνει ρίξεις, ανατροπές και αφού αλλάξει δομικά, να επιλέξει ένα νέο και φρέσκο πρόσωπο που μπορεί να ενισχύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε μια διορθωτική πορεία και επιστροφή του Κόμματος στις επόμενες ευρωεκλογές με πρόσημο το 2 Plus είναι ένα σενάριο που μπορεί άνετα να σταθεί. Ο άλλος δρόμος είναι να μην γίνει καμιά σοβαρή αυτοκριτική από τα στελέχη, να πραγματοποιηθούν αλλαγές για τα μάτια του κόσμου και να επιλεγεί ένα πρόσωπο που θα οδηγήσει το Κόμμα σταδιακά στην Τρίτη θέση και στην συνέχεια στην πλήρη ανυπαρξία…
Είναι δεδομένο πως η Χώρα χρειάζεται δομικές αλλαγές και μόνο με ισχυρή αντιπολιτεύση θα έχει αποτέλεσμα. Οι κινήσεις που γίνονται πάντως μέχρι στιγμής δείχνουν πως το Κόμμα βρίσκεται σε διαρκές σοκ από την αποχώρηση Τσίπρα, χωρίς να έχει τα αντανακλαστικά να αντιδράσει. Έτσι ακούγονται απόψεις ότι ο νέος αρχηγός να εκλεγεί από την βάση τον Σεπτέμβριο…
Στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που ορίστηκε για τις 15-16 Ιουλίου θα κατατεθούν οι υποψηφιότητες. Καθώς θα εξελίσσεται η κούρσα των υποψηφίων για την προεδρία του κόμματος θα έχουμε αφαιρέσεις απ’ το κάδρο προσώπων, προσθήκες νέων αλλά και συμμαχίες πίσω από άλλα.
Από το δίδυμο των Αλέξη Χαρίτση και Εφης Αχτσιόγλου (δίδυμο ως προς την ανανέωση και τον σημαντικό ρόλο που είχαν ως τώρα δίπλα στον Τσίπρα) πόντους κερδίζει η πρώην υπουργός και μάλιστα μια σειρά άτυπων συναντήσεων και ζυμώσεων σε κλειστό κύκλο που προηγήθηκε της Πολιτικής Γραμματείας φαίνεται να έπαιξαν τον ρόλο τους, αφού η Αχτσιόγλου από ανθρώπους που γνωρίζουν το παρασκήνιο θεωρείται «κλειδωμένη» υποψηφιότητα.
Σήμερα η επιλογή της Έφης Αχτσιόγλου για την προεδρία του Κόμματος πρέπει να αποτελέσει μονόδρομο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την επιτυχημένη της θητεία στο Υπουργείο εργασίας σε μια κακή Κυβέρνηση Τσίπρα. Η ίδια είναι ικανή, Δυναμική. Με προσωπικότητα. Η Ελλάδα χρειάζεται μια φωνή και αυτή μπορεί….
Κάποιοι λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί χρυσή εφεδρεία για την κεντροαριστερά και αργά ή γρήγορα θα επανέλθει ως ο φυσικός ηγέτης του χώρου. Αυτό μου θυμίζει λίγο Καραμανλική λογική. Θυμίζω ο Κωσταντίνος Καραμανλής είχε παραιτηθεί και αποχωρήσει και από την Ελλάδα για 13 ολόκληρα χρόνια ενώ ο Κωστάκης Καραμανλής αφού παραιτήθηκε, πλέον αποχώρησε οριστικά και από το Κοινοβούλιο με τα σενάρια να τον φέρνουν ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις εκλογές του 2025…
Ο Αλέξης Τσίπρας αν ήθελε πραγματικά να επανέλθει θα έπρεπε να παραιτηθεί τον Ιούλιο του 2019 μετά τις απανωτές ήττες του Κόμματος του ώστε σήμερα να επέστρεφε ως αναγεννητής αυτής της παράταξης. Κάποιοι θυμήθηκαν τον Γέρο Καραμανλή που είχε ιδρύσει δικό του Κόμμα, την ΕΡΕ διαλύοντας τον Ελληνικό Συναγερμό… Λέτε να δούμε τον Αλέξη Τσίπρα σε νέο ρόλο; Ίδωμεν λοιπόν.
