Την ανάγκη να τεθεί με αποφασιστικότητα στο επίκεντρο η ψυχική υγεία στον
χώρο της εργασίας ανέδειξε η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ελεονώρα
Μελέτη, με παρέμβαση στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις
Βρυξέλλες.

Όπως τόνισε, οι μέχρι τώρα ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες επικεντρώνονται κυρίως
στην ενδυνάμωση των θυμάτων του εργασιακού εκφοβισμού, παραβλέποντας
την ανάγκη για αποτελεσματική αντιμετώπιση των δραστών. Η Ελεονώρα Μελέτη
υπογράμμισε ότι ο εκφοβιστής δεν αλλάζει εύκολα μόνο με λόγια, αλλά απαιτείται
ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο και ενεργή στάση από τους εργοδότες. Όπως δήλωσε
χαρακτηριστικά: «Το πρόβλημα δεν είναι το θύμα — είναι ο “τραμπούκος”, που
αξιοποιεί τη θέση του ή τον χαρακτήρα του για να εξευτελίζει και να υποτιμά
ανθρώπους». Σύμφωνα με την Ευρωβουλευτή, η αποτελεσματική αντιμετώπιση
του φαινομένου απαιτεί:

• Σαφές και δεσμευτικό νομικό πλαίσιο που να αναγνωρίζει και να τιμωρεί τον
εργασιακό εκφοβισμό.
• Ενεργό ρόλο των εργοδοτών, με ευθύνη να προστατεύουν τα θύματα και όχι να
καλύπτουν τους θύτες.
• Αλλαγή κουλτούρας, ώστε οι εκφοβιστές να μην παρουσιάζονται ως «απαιτητικοί
ηγέτες», αλλά ως ταραχοποιοί που πρέπει να λογοδοτούν.

Η παρέμβασή της ενισχύει τη δημόσια συζήτηση γύρω από τη σημασία της
ψυχικής ανθεκτικότητας και της προστασίας της αξιοπρέπειας στον
επαγγελματικό χώρο, καλώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναλάβει πιο
στοχευμένες και ουσιαστικές πρωτοβουλίες καθώς και σε αλλαγή νοοτροπίας που
θα σταματούν την ανοχή απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της παρέμβασης:
«Επιτέλους ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ψυχική υγεία στο χώρο της εργασίας.
Από τις πρώτες μέρες στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αναζήτησα να μάθω τι έχει κάνει
η Ευρώπη για τον εργασιακό εκφοβισμό. Είδα ωραίες πρωτοβουλίες. Όλες όμως
είχαν στόχο να ενδυναμώσουν το θύμα του εργασιακού εκφοβισμού και όχι να
περιορίσουν τον «τραμπούκο».   Λες και δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί το
πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι το θύμα. Το πρόβλημα είναι ο «τραμπούκος»,
είτε άντρας είτε γυναίκα, που λόγω της εξουσίας, λόγω της θέσης ή απλά του
χυδαίου χαρακτήρα του, νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να απαξιώνει, να υποτιμά, να
εξευτελίζει ανθρώπους.   Ο «τραμπούκος» δεν καταλαβαίνει από λόγια, δεν έχει
ευαισθησίες. Θέλει ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που θα ορίζει και θα τιμωρεί τον
εργασιακό εκφοβισμό. Θέλει εργοδότες που θα αναλαμβάνουν δράση για να
στηρίζουν το θύμα και όχι να καλύπτουν τον «τραμπούκο». Και θέλει και μια
νοοτροπία όπου ο «τραμπούκος» δεν θα είναι πια ένας ιδιότροπος αλλά
πετυχημένος. Θα είναι ένα ταραχοποιό στοιχείο που θα οφείλει να συμμορφωθεί.»